De ki; Allah'ın ihsan ve Rahmetinden sevinç duysunlar, ancak bununla sevinip övünsünler. Bu onların toplayıp biriktirdiklerinden daha hayırlıdır.(Yunus/58)
İbadete ferahlanmak biri kötü ve biri iyi olmak üzere iki tanedir. Kötü sayılan sevinç, ibadet edenin ibadet ve taatin kendi ihtiyarı ve kuvvetiyle yapıldığını sanmaktan dolayı hasıl olan sevinçtir. Bu bir çeşit -ucb- yani kendini beğenmektir ve küfranı nimettir.
İyi olan ferah ise, ibadet edenin kendisinden zuhur eden ibadetleri ilahi ihsan görerek, Allah'ın başarı vermesinin sonucu ve tecelilerin semeresi bilerek, yalnızca bu fazl ve kereme karşı şükran duyup sevinmesi ve övünmesidir. Hikmetin sonunda belirtilen ayet, işte bu ikinci kısım sevince delalet etmektedir.
İbadet, abidden çıkması ve abidin fiili olması bakımından sevinmeye övünmeye şayan değildir. İbadet, abide Cenab-ı Hak'tan bir nimet, ibadet edenin elinden çıkmış bir ilahi fiil ve başarı olması bakımından marifet sahiplerinin övüncü olur.
