Adamın biri Hz. Şuayb (as.) a şöyle der: ''Allah benim bir çok günahımı ve hatamı gördüğü halde beni lütuf ve keremiyle cezalandırmıyor.''
Adamın bu sözü üzerine Allah Teala Şuayb'a(as.) şöyle vahyeder:
''O kulum, ''ben bu kadar günah işledim de Allah beni keremiyle cezalandırmıyor'' diyor. Ona söyle ki: Ey doğru yolu bırakarak, yanlışa yönelmiş adam! Sen tersini söylüyorsun. Allah seni öylesine imtihan edip cezalandırıyor ki, senin günahtan kararmış simsiyah kalbin ve günahların etkisiyle zincirler içindeki bedenin bunu fark edemiyor. Fakat yine de benden ümidini kesmesin. Bana sığınsın bana dönsün.''
Allah'ın kendisine bildiği bu sözleri Şuayb (as), ''Allah beni neden cezalandırmıyor?'' diyen adama söyleyince, o günahkar kimse üzerinde tesiri olur ve '' Eğer beni cezalandırıyorsa belirtisi nedir?'' diye tekrar soru sorar. Şuayb (as.) ''Ya Rabbi! O adam bu söze karşı savunmada bulunuyor ve senin verdiğin cezayı bilmek istiyor.'' deyince Cenabı Hak şöyle buyuruyor: ''Ben settarım, örtücüyüm. Fakat işaretle söylerim. Onu beğenmediğimin işareti şu ki: O itaat ettiğini sanıyor, oruç tutuyor, namaz kılıyor; fakat oruçtan, namazdan ve başka ibadetlerin hiçbirinden zerre kadar zevk almıyor. Yüksek ibadetlerde ve amellerde bulunuyor, fakat zerre kadar mutluluk duymuyor. İtaatlerin meyve vermesi için kalbte manevi bir zevk lazımdır.''
Hz. Mevlana(ks.)
